تصویر نجومی روز: سحابی M16 ستون های ستاره ساز
M16: Pillars of Star Creation Image Credit: J. Hester, P. Scowen (ASU), HST, NASA
Image Credit: J. Hester, P. Scowen (ASU), HST, NASA
ستاره های تازه متولد شده در سحابی عقاب (M16) در حال شکل گیری هستند. این تصویر در سال ۱۹۹۵ توسط تلسکوپ هابل گرفته شده است و تبخیر گلبول های گازی (evaporating gaseous globules) مشهور به EGGs در حال ظهور از ستون های متشکل از ملوکول های گاز هیدروژن و گرد و غبار را نشان می دهد. ستون این ستونهای بزرگ هرکدام چند سال نوری طول دارند و به شدت متراکم هستند بطوری که همگرایی گرانشی گازهای درون آنها باعث ایجاد ستاره ها جدید می شود.
در انتهای هر ستون تابش شدید نور ستارگان تازه متولد شده باعث کاهش چگالی ستون ها و ترک این کودکستان ستاره ای چگال توسط این ستارگان می شود.
سحابی عقاب در خوشهی ستارهای باز M16 قرار دارد و فاصلهی آن از ما ۷۰۰۰ سال نوری است. یک بار دیگر در سال ۲۰۰۷، تلسکوپ فضایی اسپیتزر از ستونهای آفرینش در پرتوی فروسرخ عکاسی کرد. ستارهشناسان پس از بررسی تصاویر اسپیتزر حدس زدند که شاید این ستونها اکنون بر اثر یک انفجار ابرنواختری از بین رفتهاند ولی نور آن هنوز به ما نرسیده است.
توضیحاتی در مورد سحابی عقاب M16
ستونهای آفرینش (به انگلیسی: Pillars of Creation) که به ستونهای آسمان نیز از آن یاد می شود، تصویری شناخته شده است که توسط تلسکوپ هابل از خرطوم فیلهایی واقع در سحابی عقاب گرفته شده.[۱] این خرطوم فیلها از گازهای میان اختری و ذرات کیهانی تشکیل شدهاند و در فاصله ۷۰۰۰ سال نوری از زمین قرار دارند. دلیل این نامگذاری این است که گاز و ذره کیهانی در حال آفرینش ستارههای جدید هستند و در عین حال نور ستارگان تازه تشکیل شدهای که در نزدیکی قرار دارند در حال فرسایش آنها هستند.[۲] این تصویر در اول آوریل ۱۹۹۵ گرفته شد و وبگاه Space.com آن را به عنوان یکی از ده تصویر برتری که توسط هابل گرفته شده انتخاب کرد.[۳] جف هستر و پال اسکاون ستاره شناسان بانی این عکس بودند که هردو در آن زمان با دانشگاه ایالتی آریزونا همکاری میکردند. این منطقه در سال ۲۰۱۱ نیز توسط رصدخانه فضایی هرشل متعلق به سازمان فضایی اروپا دوباره رصد شد.
ترکیب
ستونها از مولکولهای هیدروژن سرد و ذرات کیهانی تشکیل شدهاند که با پرتو فرابنفش ستارههای نسبتاً نزدیک و داغ در حال تبخیر نوری photoevaporation هستند. طول ستونی که در سمت چپ قرار دارد به شش تا هفت سال نوری میرسد.[۴]پیش آمدگیهایی که در نوک انگشت مانند ابرها به چشم میخورند از منظومه شمسی ما بزرگترند.
تخریب
تصویرهای رصدخانه فضایی هرشل ابری از ذرات داغ را در همسایگی ستونهای آفرینش نشان میدهد که به نظر موج شوک یک ابرنواختر است. ظاهر این ابر گویای آن است که این منظره ۶۰۰۰ سال است که از بین رفته و با توجه به فاصله ۷۰۰۰ سال نوری ستونهای آفرینش از زمین، تصویر این تخریب، ۱۰۰۰ سال دیگر برای ما قابل مشاهده خواهد بود.[۶] اما این نظریه مورد نقد نیز قرار گرفته چراکه گفته میشود، امواج رادیویی و ایکسحاصل از یک ابرنواختر باید شدید تر از آنچکه مشاهده میشود باشد. اگر چنین باشد، ستونها با روند فرسایشی کندتری روبرو خواهند شد.[۷]
ویکیپدیامنبع: APOD , ویکیپدیا
